Dag 17: Mataranka

We gaan beginnen aan de Stuart Highway, van noord naar zuid, dwars door Australie. De eerste dag is een makkie met 410 km, dus alle tijd om de toerist uit te hangen vandaag. De eerste stop is bij Adelaide River, waar weer een super dooper marktje is. We zijn toerist, dus wat gefreubelde huisvlijt rijker stappen we weer in. Door naar de Adelaide River War Cemetery, met 434 slachtoffers van de Tweede wereldoorlog. Iets wat enorme indruk gemaakt heeft op de bewoners, omdat ze nog nooit eerder in oorlog waren geweest met een andere natie.

Bij de volgende koffiepauze zijn we toeschouwer van een interessant schouwspel. Een Aboriginal man loopt het shopje uit met een strohoedje op, het prijskaartje hangt er nog aan. Niet betaald. Zijn vrouw merkt dit op en begint op hem te foeteren. Het begint als gekibbel maar als snel maakt ze zoveel herrie dat iedereen verschrikt opkijkt. Schelden, vloeken, een hoop getier. Ze bukt en begint stenen te gooien naar de man. Geen reactie, de stenen worden vervangen door keien die de man naar z’n hoofd krijgt. Nu reageert hij wel, nog steeds kalm, schouderophalend en met een vingertje erbij: ‘YOU are always making trouble…’. De man wordt het toch zat en begint nu achter zijn vrouw aan te rennen. Zij rent eerst weg, wordt dat ook zat, pakt weer een kei en rent nu achter hem aan. De boel wordt uiteindelijk gesust door een mediator, eind goed al goed. En bovenstaande is niet aangedikt of verzonnen…!
We vervolgen onze weg en wie zien we als een stipje tussen de Roadtrains, de Duitser van dagen geleden, op zijn fiets! Wat een onderneming om op die manier Australie te doorkruisen, respect voor deze man.

Laatste stop zijn de Cutta Cutta Caves. Ontdekt door boer Smith, omdat hij een deel van zijn veestapel was kwijtgeraakt, die waren in de grot gevallen. Bij de ingang krijgen we een biologielesje over al het leven in de grot. Spinnen (alleen bij de ingang, er is nog nooit een incident mee geweest), slangen (heel gracieus, slank en tot wel twee meter lang), padden en vleermuizen. Het zijn druipsteengrotten met stalagmieten en stalactieten. Het bezoekerspad loopt 500 meter de grot in, de gangenstelsels zijn nog veel en veel dieper. In de oorlog werd hier geschuild door soldaten, die uit verveling schietoefeningen deden op de mergels. Schieten in een grot is echter geen bijster goed idee, dus die soldaten zijn nu allemaal stokdoof.
Cutta Cutta is de aboriginal aanduiding voor ‘tussen de sterren’, het glinstert dan ook behoorlijk in de donkere grot bij het licht van de zaklamp. Uiteraard kun je ook hier weer van alles zien in de rotsen, een kameel, een kangoeroe of een gezicht.

We bereiken Mataranka en na het inchecken ligt er vocht onder de auto, oh-oh... Ronald wordt van zijn bed gelicht en met wat moeite wordt de auto -op stenen balancerend- gecontroleerd. De versnellingsbak is in orde en het voorval wordt afgedaan met motorzweet, prima.

Tijd voor wat huishoudelijke taken, de was. Zul je altijd zien, net als je geen camera bij je hebt sta je opeens oog in oog wat een kangoeroe! Het beestje kijkt Erica op 3 meter afstand nieuwsgierig aan, die met handenvol wasgoed rondloopt.

Het barst op het terrein van de pauwen, en we zien nog meer wallabies. Ze hebben hier op de camping nog meer ‘tamme’ dieren, zo woont er ook een anaconda onder het huis naast de receptie. Daar hoeven we niet bang voor te zijn, die komt alleen ’s nachts naar buiten. Fair enough, wij komen bij deze alleen bij brand onze kamer uit.