Dag 20: Uluru

Bij het ontbijt overhandigen we Jaap zijn verlate verjaardagscadeautje: een zwembroek. Hij was een paar dagen geleden jarig en heeft zijn eigen zwembroek per ongeluk achtergelaten in een hotel. We hebben de mooiste uitgezocht die we konden vinden, eentje met een aap en een banaan erop en hij is er zichtbaar van onder de indruk.

Jan heeft ook twee nieuwe zwembroeken aangeschaft, hij is namelijk allergisch voor natte stof tegen z’n benen. De sneldrogende afritsbroek was ook geen succes in het zwembad, dus hij heeft nu een half doorzichtige sportshort en een soort onderbroek met dubbelfunctie. Voor beide geldt dat commentaar overbodig is…

Op naar het transportmuseum, the National Road Transport Hall of Fame. Gigantisch groot en enorm divers, de tuin staat vol met naoorlogse roestige wrakken, Fords, Dodges, van alles. De geschiedenis van TNT, er liggen gedenkstenen voor pioniers en helden en één hal is gewijd aan de Kenworth Hall of fame, de topstukken van de door de jaren heen geproduceerde trucks en Road trains. Jan haalt zijn hart op en ook Erica kijkt haar ogen uit. De gekste dingen, bijv. een fiets met mitrailleur. Twee uur later en nog lang niet uitgekeken moeten we toch door. Nog even een selfie met Emu Xing en dan vertrekken we naar Uluru en Ayers Rock, we willen natuurlijk ook de beroemde kleurwisselingen van deze rots zien.

Onderweg is er weinig te zien, ook de weg en het landschap blijven gelijk: recht, leeg, rood en groen. Na de volgende stop vinden we een slang in de auto. Gelukkig niet giftig en hij bijt ook niet. We weten hem in de auto van Peter te legg… eeehh lokken. Helaas kunnen we zijn reactie niet afwachten, we horen het vanavond vast wel. Nadat we Pieter (je weet wel, die van de aanrijding met de kangoeroe) nog even waarschuwen voor overstekende kamelen, rijden we weer verder.

Qua muziek kunnen we Waltzing Mathilda ondertussen wel dromen, gelukkig is daar Mount Ebenezer Roadhouse, met een artgallery. Ze verkopen ook cd’tjes met Aboriginal muziek, wij blij. Enthousiast draaien we het volume omhoog voor Yothu Yindi. Erica wordt na een kwartiertje knikkebollen wakker en denkt een vreemd geluid te horen, iets tussen piepen en snerpen in. De auto wordt gestopt, de motor onderzocht, het blijkt loos alarm: het is de muziek. De kans dat we dit cd'tje mee kunnen zingen aan het einde van de vakantie is niet zo heel erg groot…

Een rustige rit, we nemen wat complimenten in ontvangst bij de pomp (‘Nice old wrackage you have over there, sir’) en zien nieuwe borden langs de weg. Naast de waarschuwing voor dieren en overstekend wild zien we nu ook ‘watch out for people’, woestijndroge humor :-)

Een uurtje later arriveren bij het toppunt van toerisme, het resort. We zijn vanochtend natuurlijk laat vertrokken, dus bij aankomst is er geen Volvo meer te vinden op het terrein. Uitladen en nog even het park in om de zonsondergang te zien. Bij de speciale sunsetparking, je weet wel, waar élke foto van Ayers Rock genomen wordt, zoeken we een plekje en zien Jack aan het einde van de rij met 80 auto’s zwaaien. Daar zijn alle Volvo’s! Mooi op een rijtje, helemaal leuk. Dit was voor vertrek eigenlijk het doel van de Australië-reis: Ayers Rock zien, de rode rots in het midden van het midden. Gehaald!!

Met z’n allen zien we de rots roze, oranje, rood, paars en ten slotte bruin worden. Als het echt donker is rijden we voorzichtig terug naar het hotel, voor het gezamenlijke diner. Deze keer kun je bij een counter je bbq-pakket ophalen en een stukje verder zelf op een van de 20 barbecues gooien. Zelf klaarmaken, dus dat wordt weer een gezellige boel. Onder het genot van didgeridoo muziek, smaakt het goed, niets mis mee. We gaan bijtijds naar bed, de wekker staat om half zes voor de excursie bij zonsopgang.