Dag 11: Kununurra

Vandaag naar Kununurunuara of zoiets, onuitspreekbaar. Eigenlijk willen we over de oude betonnen brug van Fitzroy, ondanks dat de officiele route anders loopt. Hoera, de weg verandert in gravel, stof! We voelen ons weer even in Brazilie. Twee meter voor onze auto hopt een wallabi over. Yes!! Nu kunnen we echt zeggen dat we in Australie zijn geweest!

De brug ligt verankerd ligt op de bodem van de rivier. Toch een gek idee dat dit tot 1974 de enige oversteekplaats was. Het water kan echt meters stijgen en ook nu houdt het niet over. Gelijk de reden dat onze River Lodge op palen staat. De tweede reden zal zijn omdat de krokodillen die meespoelen geen trappen kunnen lopen... 
We zijn er op een mooi tijdstip, de vogels zijn net wakker en we zien nog meer wallabi's wegschieten. Omdraaien en op weg naar Kununurra, 640 km.Er komen iets meer heuvels en de weg wordt afwisselender. Zo nu en dan zien we nog een typische Boab-tree. Leuk weetje, deze kunnen wel 3000 jaar oud worden en de oudjes zijn soms hol van binnen. De Prison Tree bestaat nog, een boom die eind 19e eeuw als gevangenis diende. 

     
Iedereen rijdt weer van Roadhouse naar Roadhouse. De eerste stop is halverwege en wie zien we daar: onze Duitse vriendinnen! Met een nieuwe band, alleen geen geld meer voor koffie of bier. Bij de tweede pomp even lunchen en dan komen Rein en Annemieke binnen met hun Duett. Volledig oververhit, zowel de motor als zijzelf. De oplossing bij een oververhitte motor is namelijk de radiator open zetten en met een buitentemperatuur van 34 graden is het hier niet bepaald koud…

Verder is het 600 km rechtdoor tot een T-splitsing, dan rechtsaf de Victoria Highway op. Na 40 km zijn we er, snel het zwembad in om af te koelen... 

Vanavond is er geen gezamenlijk diner en moeten we zelf iets organiseren. Eten bij het hotel is te makkelijk en Peter heeft het helemaal uitgezocht. 300 meter bij het hotel vandaan zit een uitstekend restaurantje, met 4,5 sterren, een afwisselende kaart en bij gelegenheden maken ze zelfs pasta. Moeten we links of rechts, ‘Which way to town, sir?’ De man haalt z'n schouders op ‘there is no town here’. Dat was een aanwijzing… alles is dicht, alles. We laten ons niet kennen en gaan hoe dan ook niet bij het hotel eten en zwerven nog wat over straat. We vragen het en een vriendelijke mevrouw wijst naar een Aziatisch restaurantje een stukje verderop. We knikken ja en doen nee, en denken daar mee weg te komen. Na 5 minuten rijdt deze vriendelijke mevrouw ter controle toch nog even langs en stuurt ons nogmaals de andere kant op. Na eerst de rode telefooncellen aangezien te hebben voor Chinese lampionnen vinden we toch een restaurantje. Er komt troebel chloorkraanwater op tafel, doe maar een lekker koud biertje. Dat hebben ze niet. Een wijntje dan? Hebben ze ook niet, het is BYOB, bring your own bottle. De drive-in(!) liquor store zit vlakbij, daar kunnen we het halen. Maar ja, we hebben geen auto bij ons en lopend mag je er niet in, that’s against the law. Wat een gedoe, moet je eerst een auto kopen om een biertje te kunnen halen…

(En aangezien dit het reisverslag gehaald heeft: echt niéts te beleven)