Dag 19: Alice Springs

Een soort van drukke dag vandaag, een hoop te zien onderweg. En Jan wil bijtijds in Alice Springs aankomen, het heeft altijd tot zijn verbeelding gesproken, zo’n stad in the middle of nowhere.

We zijn net op pad als we Bill en Liz, onze Australische Volvo-vrienden, langs de kant zien staan. Weer het brandstof relais, die moet vervangen worden. Dat wordt wachten op het serviceteam, Ronald komt er z…. oh, en daar komt Ronald voorgereden, wat een service!

Eerste en bijzondere stop: de Devil Marbles, de knikkers van de duivel. Metershoge ronde rotsen, ontstaan door de grote temperatuurverschillen tussen de hete dag en koude woestijnnacht. Hierdoor is het materiaal gaan werken en als een soort rokken van een ui afgepeld. De Aboriginals zien het als de eieren van de mythische regenboogslang Wanambi, die volgens het boekje voor hen, als belichaming van de vruchtbaarheid, de oorsprong van het leven. Echt mooi, die rode rotsen in het landschap.

We maken uiteraard weer teveel foto’s en op de terugweg draperen we een shirtje over een van de termietenheuvels. Onderweg zien we steeds meer van dit soort aangeklede heuvels en het is natuurlijk best leuk mee te doen met deze ‘traditie’. Wie weet kunnen we deze ooit, ooit nog eens terugzoeken!

Bij Wycliffe Well Roadhouse, waar we verwelkomt worden door groene mannetjes. Volgens de eigenaar landen hier regelmatig UFO’s, aal is hij de enige die ze gezien heeft. De kranten staan er wel vol mee, aangezien hier verder weinig gebeurt in de regio, de buren wonen 200 km verderop. De prijzen zijn ook gelijk verdrievoudigd, we delen een kopje oploskoffie voor 5 dollar, niet wetende wat ons bij het volgende Roadhouse staat te wachten. Een beroemd stekje, waar de eigenaar een bank begonnen is. Je kunt geld ‘storten’ door je naam en de datum op het briefje te schrijven en aan de muur te prikken. Bij het volgende bezoek kun je de inleg omzetten in liquide middelen. Hier komt waarschijnlijk niemand terug, want het is echt te vies om aan te raken. De lunch slaan we even beleefd over. Wel leuk bedacht!

Met een knorrende maag naderen we nu de steenbokskeerkring. Eerder deze reis hebben we deze passage gemist, dus 50 km van tevoren zitten we al op het puntje van onze stoel om deze keer bijtijds te kunnen remmen.  Ja, gevonden, een heel monument deze keer. Het grappige is dat je je in dit land al snel alleen op de wereld voelt door de lange wegen. Ondanks dat iedereen bijna even hard rijdt, zie je al snel geen auto meer voor of achter je. En dat verandert bij de stops, daar zie je altijd Volvo’s staan, of er komt net iemand aangereden. De fotoshoot duurt vrij lang, omdat iedereen natuurlijk op de foto wil met het monument. Alleen worden we continu aangevallen door vliegen, in je neus, oog of mond. Niet bewegen en lachen is gevaarlijk hier.

Het is bijna saai maar wederom probleemloos bereiken we Alice Springs, ontstaan door de aanleg van de telegraaf lijn. Het signaal kon maar 300km verderop gestuurd worden en uiteindelijk heeft dit tussenstation mede gezorgd voor een communicatielijn, via Indonesië, naar Londen. Wat een historie ligt hier eigenlijk. Nu we zelf zolang door de Outback rijden, op asfalt notabene, krijg je pas echt een indruk wat een pioniers hier geweest zijn. Een indrukwekkende reis!