Dag 21: Ayers Rock

Een rustdag vandaag. Vroeg uit de veren voor de Base Walk rond Uluru oftewel Ayers Rock, 12,4 km. Om half zes, terwijl het nog donker is, hebben we moeite om heel gemotiveerd over te komen. Erica mist koffie en Jan is een beetje jaloers op Gerard, die achterblijft omdat ie door z’n rug gegaan zou zijn. Vanavond even opletten of ie heel moeilijk loopt.

De tocht begint wat ingewikkeld, met uitleg over wat je wel en niet mag fotograferen. Van voor de bus mag niet, naast de bus wel(?), naar links mag ook, maar niet teveel naar rechts. Boete per verkeerde foto: 3300 dollar. Dus de eerste tien minuten durft niemand z’n camera te pakken en daar gaan we dan, de eerste stappen om de berg heen. Al snel zijn we stil, niet door slaapgebrek maar door de indrukken. De rots heeft veel structuren die voor de lokale Aboriginals, de Anangu, allemaal betekenis hebben. De verhalen worden tijdens rituele ceremonies van generatie op generatie overgedragen. Een verhaal mag alleen verteld worden op de plek van het symbool in de berg en de verhalen hebben allerlei wijze lessen en moralen. Leuk en leerzaam, en zo vervolgen we stapje voor stapje onze route rond de berg. We leren ook nog dat het een monoliet is, die bijna als een ijsberg grotendeels onder de grond ligt. 348 meter boven de grond en tot maar liefst 5 km(!) onder de grond.

Na bijna 2 uur zijn we halverwege en kunnen genieten van een lekker ontbijtje. Terwijl de benen even rusten, hebben we vanaf de opklapkrukjes mooi zicht op Chicken Point. Ondanks de waarschuwingen en dringende verzoeken om het uit respect voor de Anungu niet te doen, klimmen dagelijks nog steeds tientallen toeristen de berg op. Het eerste deel is voorzien van een ketting (op kniehoogte), maar om daar te komen moet je eerst 30 meter stijl omhoog zonder hulp. Een deel heeft op de terugweg behoorlijke spijt, een ander deelt haakt op de heenweg al af omdat ze het niet kunnen of niet durven: Chicken Point. Overigens zijn er door de jaren heen ook zo’n 35 mensen overleden tijdens de klim. De Anangu gaan wonderlijk genoeg zelfs naar deze begrafenissen, uit eer en respect voor degene die in ‘hun huis’ is overleden.

Pieter, Sjoerd en Jaap klimmen ook omhoog. Erg stoer, het is namelijk een behoorlijk pittige tocht. Jaap (67 en een redelijke buik) wordt ’s avonds van alle kanten gefeliciteerd, de held van de dag. Terwijl wij het rondje rond de berg vervolgen, krijgen we uitleg over de Waterhole, waar ook daadwerkelijk water instaat. Alleen is dat extreem smerig, door alle klimmers die bovenop de berg toch moeten plassen. Wij denken dat onze gids een grapje maakt, maar horen ’s avonds dat inderdaad alledrie de heren bovenop geen boompje konden vinden en toch wat kwijt moesten. Plassen op de heilige berg! Nou, benieuwd welke vloek ze over zich afgeroepen hebben. Nu valt ook het kwartje waarom Gerard met zijn pijnlijke rug niet mee is. Die heeft namelijk op de Devils Marbles, ook een heilige plaats, z'n behoefte gedaan! Karma.

We lopen de laatste kilometers in een brandend zonnetje. Dat het hier echt heet wordt is ook te zien aan de bomen, ook hier breekt regelmatig een klein brandje uit. Veel stammen zijn zwart, terwijl bovenin de groene blaadjes weer groeien. Overigens is het nu veel groener dan gebruikelijk in de omgeving, een aantal maanden geleden heeft het behoorlijk hard geregend, waardoor de halfwoestijn nu voor haar doen bijna in bloei staat.

Iedereen loopt het rondje uit en als we rond tweeën terugkomen bij het hotel vallen we eerst aan op een broodje baksteen. Deze valt even zwaar op de maag als dat ie aanvoelt, dus niet veel later dommelen we weg, moe maar voldaan. Eind van de middag nog even het park in om afscheid te nemen van Ayers Rock. Met de verhalen van vandaag kijken we toch anders tegen deze rots aan. Nog een paar foto’s bij het laatste zonlicht en terwijl we genieten van de rust, wordt het langzaam avond in het park. Het was mooi vandaag!