Dag 6: Tom Price

Bij het bakkertje kan iedereen z’n ontbijt ophalen. We zijn onvoldoende ingeburgerd in Australië want nog voor het einde van de straat krijgen we het aan de stok met de ranger. Deze keer is onze overtreding het stilstaan langs de stoep, ook ernstig against the law. De ranger staat nota bene voor ons geparkeerd maar dat mag hij wel, de ranger is de ranger. Jan probeert de man te overtuigen met het argument dat Jan het ook mag omdat Jan Jan is. Geen gevoel voor humor, we druipen af en parkeren toch maar een stukje verderop. Onze derde berisping in drie dagen…

Sandwich inslaan, tanken en op pad. De eerste 100 km zien we weer honderden termietenheuvels en naarmate de weg vordert, verandert het landschap langzaam. Er verschijnen wat heuvels en de wegen zijn iets minder recht. Er worden weinig bijzonderheden verwacht onderweg, de hoogtepunten vandaag zijn zodoende de roadhouses. Best bijzonder om honderden kilometers te rijden zonder een huis te zien, alleen maar uitgestrekt landschap. Ter bemoediging staat er elke 5 km een bordje met de afstand tot het volgende ‘dorpje’, regelmatig zo’n 130 km. Als je pech krijgt dus gewoon bij je auto blijven en zeker niet gaan lopen, anders overleef je het waarschijnlijk niet.

Zonder problemen bereiken we Tom Price, een stadje dat volledig draait op mijnbouw. Hier staat de grootste ijzerertsmijn ter wereld. De helft van de 2700 inwoners werkt in de mijn, in diensten van 12 uur op en 12 uur af. Terwijl we onze Herby parkeren naast zo’n gigantische kiepwagen spreekt local Tom ons aan en hij laat ons gelijk alles van het stadje zien. Zoals het spoor, waar 10 tot 12 treinen per dag overheen gaan, elk met 240 wagons geladen met erts. Het spoor wordt alleen gebruikt voor de ertswinning en loopt rechtstreeks de mijn in. De wagons worden al rijdende gevuld. Een trein wordt getrokken door vijf locomotieven, is 2,5 km (!) lang en vervoert voor 2 miljoen dollar aan erts. Echt on-voor-stel-baar. Onderstaande kiepwagen is trouwens het oude model, deze past in zijn geheel in de laadbak van de nieuwe. Gigantisch! Alles draait hier om de mijnbouw en die economie gaat 24 uur per dag door. Zelfs de niet-storen bordjes in het hotel zijn erop ingesteld.

Het hotel wordt zo weinig bezocht dat er legionella gevaar is. De muren lijken wel twee stroken behang tegen elkaar geplakt, nog dunner dan karton. Gevolg: de helft van de groep ligt ‘s nachts heerlijk te snurken, de andere helft doet -daardoor- geen oog dicht en verschijnt met kleine oogjes aan het ontbijt.